Gedicht van de week: Cross-over Zuiderzee (Peter Moes)

Radio Lelystad plaatst wekelijks een ‘Gedicht van de Week’ van een Lelystedeling. Er loopt namelijk veel dichttalent rond in Lelystad, en dat verdient een podium, ook op onze site. Bovendien is dichten leuk, inspireren de gedichten andere mensen wellicht ook tot dichten en bieden gedichten vaak een andere kijk op de werkelijkheid – bijvoorbeeld een actueel onderwerp.

Het gedicht van de week is dit keer van Peter Moes, een Lelystadse dichter Het gedicht vind zijn oorsprong in de locatie van het museum van Elburg, een vrouwenklooster uit de 15e eeuw. Hier vond destijds de tentoonstelling ‘Stromen van woorden’ plaats. Drie beeldend kunstenaars exposeerden hun bijzondere werken zowel binnen als buiten. Het dichterscollectief ‘de Dijkdichters’ mocht als gast kunstwerken ‘adopteren’ om erover te schrijven.

Peter Moes werd gekozen voor een schilderij van een meter of drie breed, met een donkere uitstraling die de woestheid van de Zuiderzee verbeeldde. “De grauwe gretige golven grepen me en sleurden me naar het schrijven van dit gedicht. Vol van emotie en strijd. Eindigend met een zachte landing in de veilige kloostertuin van het museum,” aldus de dichter.

Cross-over Zuiderzee

Stromen van woorden

golven door mijn mond

ik kauw erop

en laat ze rollen

ze wellen, zwellen

ik overweeg en proef

zal ik ze laten stromen

als helder water uit een bron

articulerend laten komen 

waarmee ik dialogen won

 

of spuug ze in één keer

keihard naar de grond

en kwets de mensen om mij heen 

op grond van vrije meningsuiting

het valse element

waarmee al veel respect verdween

 

geen woorden gaan er hier verloren

ik kies nu met zorgvuldigheid 

laat klare stromen woorden komen

ga kunst bezingen in uw aanwezigheid 

ik zie een spookschip komen uit het ooit

en fenders smelten samen

een botter wendt de steven uit het staal

zij vertellen ons een nieuw verhaal 

daar komt een vis gespoten uit oud hout

zwemt in een klooster dat in fijnzinnigheid

tot herberg voor de kunst is omgebouwd

hier zijn drie kunstenaars getrouwd

 

er stromen woorden naar de zee

de brede zee bruist bijna van het doek

verbeeld in latexverf en teer

zoveel gevoel en nog veel meer

haar kracht die alles laat passeren

die oeverloos de tijd laat combineren 

het was, en is, zal zijn

en dat wat ooit zal komen

 

het zijn de kunst en ook de zee

die ons als mensen mee gaan nemen

ik rijg de woorden één voor één

nadenkend aan elkaar

laat ze dan heerlijk uit me stromen

en roep tenslotte daar, kijk daar

daar is Atlantis

nu worden onze dromen waar